dəcəl

sif.

1. Dinc oturmayan, rahat durmayan, nadinc. Görsəm çamırlı bir küçədə oynayır haçaq; Çılpaq, ayaqyalın, başaçıq bir dəcəl uşaq. A. S.. Dəcəl uşaq kimi minib; Dəniz ləpələrinə, yellənir. R. R.. Heç on beş il bundan qabaqkı dəcəl uşağa oxşamır. M. İ.. // İs. mənasında. Harda gül görsə; Dəcəllər dərir. M. S.. Rizvan ilə beş dəcəl; Hər gün burda oynayır. M. D..

2. Cavan heyvanlar haqqında. Qaşqa day xam atların ən dəcəli idi. İ. Ə.. Bayaqkı oynaq və dəcəl tula, quyruğunu bulaya-bulaya on addım irəlidə . . gedirdi. M. Rz..